Οι επικείμενοι περιβαλλοντικοί κανονισμοί του IMO, που αναμένεται να τεθούν σε ισχύ από το 2023, ενδέχεται να προκαλέσουν νέους πονοκεφάλους για την οικονομική ευημερία των ναυτιλιακών εταιρειών. Από την αρχή του επόμενου έτους, όλα τα πλοία θα υπόκεινται σε έλεγχο βάσει των εκπομπών τους, με στόχο τη σταδιακή μείωση του ανθρακικού αποτυπώματος της ναυτιλιακής βιομηχανίας.

Στο πλαίσιο αυτό, οι ναυτιλιακές εταιρείες έχουν τρεις βασικές επιλογές. Η πρώτη είναι η ανανέωση των στόλων τους με πλοία χαμηλότερου ανθρακικού αποτυπώματος. Το γεγονός ότι επί του παρόντος επικρατεί αβεβαιότητα αναφορικά με τα καύσιμα του μέλλοντος, σε συνάρτηση με τον χρόνο που απαιτείται για τη ναυπήγηση ενός πλοίου, καθιστά την εν λόγω επιλογή λιγότερο δημοφιλή.

Η δεύτερη επιλογή είναι η μετασκευή πλοίων ώστε να χρησιμοποιούν τεχνολογίες που μειώνουν τις εκπομπές, όμως το κόστος μιας τέτοιας μετασκευής είναι υψηλό και ίσως μη βιώσιμο οικονομικά για πλοία μεγαλύτερης ηλικίας, δεδομένου του κύκλου ζωής ενός πλοίου.

Η πιο εφικτή λύση φαίνεται να είναι η τρίτη επιλογή, δηλαδή η μείωση των ταχυτήτων ενός πλοίου. Όπως αναφέρει δημοσίευμα του Reuters, επικαλούμενο δηλώσεις κύκλων της αγοράς, μια πτώση της τάξεως του 10% στην ταχύτητα ενός πλοίου οδηγεί σε περίπου 30% μείωση των εκπομπών άνθρακα.

Εφόσον τα πλοία μειώσουν ταχύτητα, η προσφορά πλοίων θα υποστεί «πλασματική» μείωση. Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι ο αριθμός πλοίων δεν θα μειωθεί, θα μειωθούν τα πλοία που είναι διαθέσιμα ανά πάσα χρονική στιγμή για ναύλωση.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις επιμένουσες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι εφοδιαστικές αλυσίδες, ενδέχεται να αποτελέσει τροχοπέδη για την ανάκαμψη των οικονομιών. Άλλωστε, επί του παρόντος, το παγκόσμιο εμπόριο έρχεται αντιμέτωπο με πληθώρα προκλήσεων, όπως η συμφόρηση στους παγκόσμιους λιμένες αλλά και διακοπές εργασιών σε λιμένες λόγω των lockdowns.