Τα Χριστούγεννα για τους ναυτικούς είναι πάντοτε μια γιορτή ιδιαίτερη. Οι ημέρες των Χριστουγέννων είναι συνδεδεμένες με τις έννοιες της ζεστασιάς και της οικογένειας. Ωστόσο, πολλοί είναι οι ναυτικοί οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν τα οικεία τους πρόσωπα και να περάσουν στη στεριά τις γιορτινές αυτές ημέρες.
Το μονοσέλιδο διήγημα που δημοσιεύτηκε στα Ναυτικά Χρονικά στις 15 Δεκεμβρίου 1975 περιγράφει την ημέρα των Χριστουγέννων μιας οικογένειας στην οποία ο πατέρας είναι ναυτικός και λείπει στη θάλασσα. Η σύζυγος και τα τέσσερα παιδιά του πάντα μετρούσαν τις ημέρες για την επιστροφή του, αλλά δυστυχώς αυτή ποτέ δεν συνέπιπτε με την ημέρα των Χριστουγέννων. Τα αισθήματα της προσμονής και της αγάπης για το πρόσωπο που λείπει συνδυάζονται με το κυρίαρχο μήνυμα από τα γράμματα του ναυτικού: «Και του χρόνου όλοι μαζί σπίτι μας».
Η ευχή αυτή δύσκολα εκπληρωνόταν, λόγω των ιδιαιτεροτήτων του ναυτικού επαγγέλματος. Ο πατέρας που απουσιάζει από το γιορτινό τραπέζι παρομοιάζεται από τον αφηγητή με τον ομηρικό Οδυσσέα: προσμένει την επιστροφή στην «Ιθάκη» της οικογενειακής θαλπωρής.
Παρά την απουσία του πατέρα-ναυτικού, το δέντρο στο σπίτι στολίζεται με πολύχρωμα στολίδια, που έχουν έρθει απ’ όλες τις γωνιές της γης: λαμπάκια από την Ιαπωνία, γιρλάντες από το Αμβούργο, αγγελάκια από την Κορέα και ένα πολύχρωμο αστέρι από τη Σουηδία. Δώρα και ενθύμια από παλαιότερα ταξίδια του.
Μετά από πολλά χρόνια, ο ναυτικός έχει αποσυρθεί από τα ποντοπόρα πλοία και ο αρθρογράφος των Ναυτικών Χρονικών μάς πληροφορεί ότι τα Χριστούγεννα του 1974 βρέθηκε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι της ναυτικής αυτής οικίας. Τα παιδιά του ακολούθησαν την ίδια πορεία μ’ εκείνον. Παρά την επιθυμία του για μια ήρεμη ζωή στη στεριά για τα τέκνα του, εκείνα βρήκαν το κάλεσμά τους στη θάλασσα και ο απόμαχος ναυτικός διαβάζει με περηφάνια τα τακτικά γράμματα των παιδιών του, που ταξιδεύουν στις θάλασσες της γης. Πλέον, παρόλο που βρισκόταν στο σπίτι του τα Χριστούγεννα με τη σύζυγό του, έλειπαν τα παιδιά του. Η αφήγηση κλείνει με την παράδοση τεσσάρων τηλεγραφημάτων ‒ένα από κάθε παιδί‒, που φέρνουν ευχές από τους ωκεανούς.
Η παραπάνω αφήγηση ανήκει στον Γιώργο Φρέρη, παλιό ναυτικό και αρθρογράφο των Ναυτικών Χρονικών. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς σταδιοδρομίας του στη θάλασσα, εργάστηκε ως ασυρματιστής ή «μαρκόνης», όπως ονομαζόταν στη γλώσσα των ναυτικών. Από το πόστο αυτό αλλά και αργότερα, μετά το «ξεμπαρκάρισμά» του, θα συμμετείχε τακτικότατα στην αρθρογραφία του περιοδικού ως μια έμπειρη φωνή της ναυτικής εργασίας.
Έχουν περάσει πάνω από τέσσερις δεκαετίες από το συγκεκριμένο δημοσίευμα και πολλές εκφάνσεις της ναυτικής ζωής έχουν αλλάξει, χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας. Ωστόσο, το κείμενο αυτό του 1975 και ο τρόπος που εκφράζει την καρτερικότητα με την οποία η οικογένεια των ναυτικών προσμένει την επιστροφή τους ηχούν αληθινά ακόμα και σήμερα.
Μπορείτε να διαβάσετε το χριστουγεννιάτικο διήγημα της 15ης Δεκεμβρίου 1975 στο ψηφιακό αρχείο των Ναυτικών Χρονικών.
