Πολλές οι δυσκολίες στη ζωή του ναυτικού, ο μακρόχρονος αποχωρισμός ωστόσο από την οικογένεια ίσως να είναι η μεγαλύτερη. Τα λόγια αγάπης παλεύουν να χωρέσουν σε ένα τηλεφώνημα, μια φωτογραφία γίνεται παρηγοριά και μας έρχονται στο νου στιγμές, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση. Από την άλλη, ξέρουμε ότι είναι περήφανη για μας, μας καμαρώνει και μας νοιάζεται, ξέρει ότι κυνηγάμε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας και υποστηρίζει τις επιλογές μας.
Υπάρχουν εκατοντάδες έργα τέχνης, διάσπαρτα στην υφήλιο, που απεικονίζουν, ρεαλιστικά ή αφαιρετικά, τον ακατάλυτο δεσμό της μητέρας με τα παιδιά της, εκφράζοντας τη χαρά, την αγαλλίαση, αλλά και τον πόνο ή την αγωνία αυτής της σχέσης.
Διαλέξαμε τυχαία δυο γυναίκες, από δυο διαφορετικούς κόσμους, από άλλες εποχές, αλλά με μια κοινή ευχή: την ασφαλή επιστροφή των παιδιών τους από τη θάλασσα.
Το πρώτο γλυπτό βρίσκεται στη μακρινή Αυστραλία, στο Μνημείο του Geraldton, στη δυτική ακτή της χώρας, αφιερωμένο στους πεσόντες του πλοίου HMAS Sydney II στις 19 Νοεμβρίου 1941 και είναι έργο των Charles Smith και Joan Walsh-Smith. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον ειρηνικό, στέκει ακίνητη, με μια παγωμένη έκφραση αγωνίας αποτυπωμένη στο πρόσωπό της. Διατηρεί ακόμα την ελπίδα της: το πλοίο θα επιστρέψει, μαζί του και ο γιος της.
Η άλλη βρίσκεται πολύ πιο κοντά, στα Πλακάκια της Αίγινας, και αποτυπώνει με δωρική απλότητα μια γυναικεία μορφή που περιμένει καρτερικά. Η αναπαράσταση της μάνας κυριαρχεί στο έργο του Χρήστου Καπράλου (μοντέλο υπήρξε σε πολλά γλυπτά του η δική του μητέρα), πότε ως αντιπολεμική κραυγή, άλλοτε ως σύμβολο προστασίας, μέσα από αντίξοες συνθήκες.
Η αγάπη και η αφοσίωση δεν χωράνε μέσα σε μια μέρα. Ωστόσο, σήμερα είναι ευκαιρία να προφέρουμε δυο λέξεις τρυφερές, μέσα από την καρδιά μας, στη γυναίκα που στερείται την παρουσία μας, στη μάνα που περιμένει να ακούσει το κλειδί στην πόρτα και να μας ξαναπάρει στην αγκαλιά της.
Χρόνια πολλά στις μητέρες των ναυτικών, υγεία και καλές θάλασσες στα παιδιά τους που ταξιδεύουν!
