Στο τεύχος της 15ης Ιουνίου 1972, τα Ναυτικά Χρονικά προχώρησαν σε ένα αφιέρωμα σχετικά με τον γρήγορο ρυθμό της επέκτασης των εγκαταστάσεων αλλά και την αύξηση της δραστηριοποίησης στο ναυπηγείο του Νεωρίου στη Σύρο. Η εντυπωσιακή ‒όπως χαρακτηρίστηκε‒ άνοδος της ναυπηγοεπισκευής στη Σύρο ήταν απότοκο των σημαντικών επενδύσεων του Οίκου Ν. Ι. Γουλανδρή, ο οποίος είχε αποκτήσει το ναυπηγείο το 1969 από τους Νικόλαο και Μηνά Ρεθύμνη.

Θέλοντας να συμβάλει στην άνθιση της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας στην Ελλάδα αλλά και στη δημιουργία θέσεων εργασίας στη χώρα μας, ο Οίκος Ν. Ι. Γουλανδρή είχε προβεί σε σειρά επενδύσεων για την επέκταση αλλά και τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων του ναυπηγείου στη Σύρο. Συνεπακόλουθο αυτής της προσπάθειας ήταν η κατακόρυφη άνοδος των δραστηριοτήτων του Νεωρίου εντός των επόμενων ετών.

Αφορμή για το δημοσίευμα των Ναυτικών Χρονικών υπήρξε πρόσφατη ανακοίνωση του διευθύνοντος συμβούλου των ναυπηγείων, Κυριάκου Φιλιππάκου, ο οποίος είχε τοποθετηθεί δημόσια στο πλαίσιο της Έκθεσης των Ποσειδωνίων, τον Ιούνιο του 1972. Η άνοδος της δραστηριότητας του ναυπηγείου ήταν έκδηλη μέσα από την παράθεση στατιστικών στοιχείων από τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο του Νεωρίου: Παρότι στο τετράμηνο Σεπτεμβρίου-Δεκεμβρίου 1969 επισκευάστηκαν μόλις 18 πλοία, το 1970 οι γιάρδες του Νεωρίου φιλοξένησαν 126 πλοία, ενώ το 1971 145. Κατά το πρώτο τετράμηνο του 1972 είχαν ήδη επισκευαστεί 61 πλοία στο σύνολο, αριθμός που προμήνυε μια χρονιά ρεκόρ.

Ο επικεφαλής των ναυπηγείων Σύρου αναφέρθηκε επίσης στην επικείμενη επέκτασή τους στον τομέα των επισκευών μέσω της εγκατάστασης και της λειτουργίας μιας νέας πλωτής δεξαμενής. Η δεξαμενή αυτή βρισκόταν εκείνη την περίοδο υπό κατασκευή στη Γερμανία και θα είχε τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει την επισκευή πλοίων που έφταναν τη χωρητικότητα των 70.000 dwt.

Το άρθρο των Ναυτικών Χρονικών συνοδευόταν από μια εντυπωσιακή φωτογραφία, στην οποία απεικονίζονταν δύο πλοία που βρίσκονταν στο Νεώριο για επισκευή. Το ένα μάλιστα φαίνεται να είναι το «Σταμάτιος Γ. Εμπειρίκος» του Οίκου Εμπειρίκου, που είχε ναυπηγηθεί το 1956.

Όπως αναφέρθηκε επίσης στο περιοδικό, το 1972 το Νεώριο είχε τη δυνατότητα να δεχτεί εργασίες κάθε φύσεως, όπως επισκευές και μετασκευές πλοίων, μηχανουργικές αλλά και ελασματουργικές εργασίες. Σύμφωνα με τα Ναυτικά Χρονικά, η αρτιότητα και η ποιότητα των εργασιών αλλά και ο ‒με ακρίβεια‒ προκαθορισμένος χρόνος αποπεράτωσης του κάθε έργου καταδείκνυαν το υψηλό τεχνολογικό επίπεδο του εργατοτεχνικού προσωπικού. Αξίζει να σημειωθεί ότι το προσωπικό των ναυπηγείων έφτανε, το 1972, τα 1.000 άτομα, εκ των οποίων τα 150 ήταν τεχνικοί και διοικητικοί υπάλληλοι.

Σε ό,τι αφορά την υπόλοιπη δραστηριότητα του ναυπηγείου, ο Κυριάκος Φιλιππάκος επισήμανε ότι, μετά την αποπεράτωση του έργου επέκτασης των υποδομών, οι εγκαταστάσεις του ναυπηγείου θα καταλάμβαναν συνολική επιφάνεια 120.000 τ.μ., ενώ το μήκος των κρηπιδωμάτων και των προβλητών θα έφτανε τα 1.550 μ. Ταυτόχρονα, έπειτα από συμφωνία του Νεωρίου Σύρου με τη βρετανική μηχανολογική εταιρεία Lockwood Torney & Carlyle, τα ελληνικά ναυπηγεία αναλάμβαναν, εκ μέρους της εταιρείας, την επισκευή εμβόλων για πλοία που κινούνταν σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Μέχρι εκείνο το σημείο, τα προς επισκευή έμβολα πλοίων αποστέλλονταν σε αγγλικά εργοστάσια. Τέλος, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, στο συριανό ναυπηγείο κατασκευάζονταν ήδη πλωτοί γερανοί, φορτηγίδες και ρυμουλκά για ίδιες ανάγκες του Νεωρίου.

Το δημοσίευμα αυτό των Ναυτικών Χρονικών αποκαλύπτει ενδιαφέρουσες πτυχές από την πορεία «εντυπωσιακής ανόδου» του ναυπηγείου στο Νεώριο της Σύρου. Η ανοδική αυτή διαδρομή θα συνεχιζόταν και κατά τα επόμενα χρόνια, αποτελώντας μία από τις σημαντικότερες επενδύσεις για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην περιφέρεια των Κυκλάδων. Η ιστορία του Νεωρίου στη Σύρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εξελικτική πορεία της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας της Ελλάδας. Μέσα στα επόμενα χρόνια, τα Ναυτικά Χρονικά συνέχισαν να επικεντρώνουν την προσοχή τους στη δραστηριότητα της συγκεκριμένης μονάδας, με την κατασκευή στο Νεώριο και τη δωρεά εκ μέρους της οικογένειας Γουλανδρή δύο ταχύπλοων σκαφών στο Πολεμικό Ναυτικό να ξεχωρίζει.

Η ψηφιοποίηση του αρχείου των τευχών από το 1931 έως το 1983 είναι μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ευγενίδου, στη μνήμη της Μαριάνθης Σίμου.