Ένα επάγγελμα που στη συνείδηση των περισσότερων είναι «γένους αρσενικού», έχει όμως και την άλλη του όψη. Και δεν μιλάμε για τις όλο και περισσότερες γυναίκες που αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους μέσα από την ναυτική και ναυτιλιακή καριέρα. Αναφερόμαστε στις μητέρες των ναυτικών, που καλούνται να «αποχωριστούν» τα παιδιά τους για μεγάλα χρονικά διαστήματα, γνωρίζοντας τις προκλήσεις και τις δυσκολίες του επαγγέλματος από πρώτο χέρι.
Πολλοί παλιοί ναυτικοί έχουν να διηγηθούν την αντίδραση της οικογένειας στην απόφασή τους να μπαρκάρουν. Τότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά: η θάλασσα ήταν «επικίνδυνη και σκληρή». Το εργασιακό τοπίο ωστόσο άλλαξε άρδην: κάθε μέρα στο πλοίο είναι μια ευκαιρία για νέες γνώσεις και εμπειρίες, η επικοινωνία έχει γίνει πλέον εύκολη, οι συνθήκες στα πλοία έχουν βελτιωθεί σημαντικά και η εργατικότητα αναγνωρίζεται και ανταμείβεται. Σε τελευταία ανάλυση, η θάλασσα είναι πρώτα απ’ όλα αγάπη και δευτερευόντως επάγγελμα.
Εκείνοι που μένουν πίσω ξέρουν ότι ο ναυτικός θα δουλέψει σκληρά, ωστόσο θα επιτελέσει ένα σημαντικότατο έργο, που «κινεί» την παγκόσμια οικονομία. Αυτό αρκεί και στις μητέρες για να τους δώσει ικανοποίηση και να τις κάνει υπερήφανες για τον «μικρό» αλλά κάθε άλλο παρά αμελητέο «κρίκο» που είναι ο δικός τους άνθρωπος στην αλυσίδα αυτή.
Τα Ναυτικά Χρονικά εύχονται στις μητέρες των ναυτικών να έχουν υγεία, να κάνουν τη χαρά των παιδιών τους δική τους χαρά και να βρεθούν σύντομα με τα παιδιά τους.
Από την άλλη οι ναυτικοί μην τις ξεχάσετε… Αξίζουν σήμερα, ως μια ελάχιστη ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης, ένα όμορφο μήνυμα, ένα «Χρόνια Πολλά»!
