Συνέντευξη της Αλίκης Περρωτή στα Ναυτικά Χρονικά.
Με αφορμή την πρόσφατη βράβευσή της στην κατηγορία της Κοινωνικής Προσφοράς των Βραβείων Ευκράντη, επισκεφθήκαμε την κ. Αλίκη Περρωτή στο σπίτι της. Η ίδια, ως μια έμπειρη και εγκάρδια οικοδέσποινα, αφιέρωσε αρκετές ώρες από το απόγευμά της για να μας μιλήσει για τη ζωή της, τη σχέση της με τη ναυτιλία και τη συνεχή προσφορά της στην ελληνική κοινωνία.
Το τελευταίο διάστημα διαμένει, λόγω της πανδημίας, στην πατρική της οικία στην Κηφισιά. Το πατρικό της έχει σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από τον πατέρα της Θεόδωρο Κωνσταντόπουλο και, όπως λέει η ίδια, αποτελεί «το πιο όμορφο σπίτι στην Κηφισιά, με τον ωραιότερο κήπο».
Παρότι οι συνθήκες επέβαλαν την τήρηση αποστάσεων, η κ. Περρωτή, με την εγκάρδια και προσηνή προσωπικότητά της, κατάφερε να θερμάνει την ατμόσφαιρα της συζήτησης και να σαγηνεύσει τους συνομιλητές της. Με χαρακτηριστικό χιούμορ και οξυδέρκεια, μας «ξενάγησε» σε μερικά επεισόδια της αξιοθαύμαστης ζωής της.
Ο Θεόδωρος Κωνσταντόπουλος υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα για τη μεταπολεμική Ελλάδα και πρωτοπόρος τόσο στον χώρο του κατασκευαστικού κλάδου όσο και της ναυτιλίας. Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από αυτόν τον άνθρωπο που άλλαξε τη ρότα της ελληνικής επιχειρηματικότητας σε μια εποχή ανασυγκρότησης για την ελληνική οικονομία;
Ο πατέρας μου ήταν μια διάνοια. Ήταν ο καλύτερος πολιτικός μηχανικός σε όλη την Ευρώπη. Το πάθος του ήταν οι κατασκευές. Συνέχισε να εργάζεται ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, γιατί είχε μεγάλη αγάπη για το αντικείμενό του. Κάποια στιγμή με πήρε και πήγαμε στην Ιαπωνία, μόνο οι δυο μας ήμασταν. Τον ρώτησα «τι πάμε να κάνουμε στην Ιαπωνία, δεν γνωρίζουμε τη γλώσσα, τι θα κάνουμε εκεί;». Μείναμε σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο. Είχαμε ταξιδέψει μέχρι εκεί γιατί ο πατέρας μου είχε παραγγείλει πλοία, αλλά δεν ήθελε να υπερηφανεύομαι γι’ αυτό. Αν και είχε συμφωνήσει σε παραγγελίες για βαπόρια, δεν το θεωρούσε κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα, παρότι έφτασε μετέπειτα να έχει στόλο δεκαέξι πλοίων.
Ήταν σεμνός άνθρωπος και χαμηλών τόνων: πάντα μου έλεγε, όταν με ρωτάνε για εκείνον, να λέω μόνο πως τον αγαπώ πολύ.
Πάντα με συμβούλευε να βρω έναν άνθρωπο που να δουλεύει στα βαπόρια, να τα αγαπά. Είχα έναν πατέρα μοναδικό, δεν υπήρχε άλλος σαν εκείνον.
Από όσο καταλαβαίνουμε, ταξιδεύατε αρκετά με τον πατέρα σας. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για εσάς εκείνη την εποχή;
Όπως σας προείπα, ο πατέρας μου ταξίδευε πολύ στο εξωτερικό στο πλαίσιο των νεοναυπηγήσεων της Konkar. Θυμάμαι όμως ότι δεν ήταν παντού εύκολα τα επιχειρηματικά ταξίδια για μια γυναίκα εκείνη την εποχή. Με αφορμή ένα επιχειρηματικό ταξίδι στην Ιαπωνία, μας έκαναν θυμάμαι ένα μεγάλο τραπέζι. Στο δείπνο θα παρευρισκόταν ο πατέρας μου και όλοι οι συνεργάτες του, ενώ εγώ ήμουν η μόνη γυναίκα. Πήγα να μπω στην αίθουσα όπου βρισκόταν η τραπεζαρία και τρεις άνθρωποι ξεκίνησαν να μου τονίζουν ότι δεν μπορώ να βρίσκομαι εκεί γιατί είμαι γυναίκα. Τους είπα ότι: «Εγώ θέλω να πάω όπου πηγαίνει και ο πατέρας μου και ο πατέρας μου μπήκε σε αυτή την αίθουσα. Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να είμαι η τελευταία που θα με υποδεχτείτε έτσι». Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου απαγορευόταν η είσοδος κάπου επειδή ήμουν γυναίκα.
Σε επαφή με τα Ναυτικά Χρονικά ήρθατε λόγω της ενασχόλησης του πατέρα σας με τη ναυτιλία;
Όταν ζούσε ακόμη ο πατέρας μου, κάθε δύο εβδομάδες παραλαμβάναμε το περιοδικό, το οποίο και διάβαζε ανελλιπώς. Πριν από πολλά χρόνια, όταν είχαμε γυρίσει από ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Άπω Ανατολή, το πήρα πρώτη φορά στα χέρια μου. Είχα γνωρίσει πλέον και εγώ προσωπικά σημαντικές προσωπικότητες στον χώρο της ναυτιλίας και ήθελα να ενημερώνομαι για τον συγκεκριμένο κλάδο. Μέχρι τότε διάβαζα μόνο βιβλία, έπειτα ξεκίνησα να διαβάζω και το περιοδικό Ναυτικά Χρονικά.
Θέλω να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη και τις από καρδιάς ευχαριστίες μου για την πολύ όμορφη και ευγενική σκέψη του περιοδικού σας να με βραβεύσει για την κοινωνική μου προσφορά και ωφελιμότητα. Η τιμητική αυτή διάκριση αποκτά ιδιαίτερη σημασία για μένα, αφού προέρχεται από ένα έντυπο που ασχολείται με θέματα της ναυτιλίας μας. Για την αγάπη και την εκτίμηση των συνανθρώπων μου είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων. Θερμότατες ευχαριστίες.
Θεωρείστε μία από τις μεγαλύτερες ευεργέτιδες της χώρας μας. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να πουν ότι έχουν προσφέρει όσα εσείς.
Χάρη στον καταπληκτικό πατέρα μου, είχα την ευλογία να μπορώ να μοιραστώ αυτά που είχα. Πάντα προσπαθούσα να βοηθήσω όσους είχαν ανάγκη οικονομική αλλά και τους νέους ανθρώπους. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε και το Κωνσταντοπούλειο στην περιοχή της Νέας Ιωνίας. Ήταν μια περιοχή που είχε ανάγκη ένα νοσοκομείο, γι’ αυτό και αποφάσισα να κάνω αυτή τη δωρεά τη δεκαετία του 1980. Το νοσοκομείο εξοπλίστηκε με τα καλύτερα μηχανήματα, τα πιο σύγχρονα εκείνη την εποχή.
Προσπαθώ, όσο μπορώ, να βοηθάω όποτε μου το ζητάνε και έχει κάποια ανάγκη το νοσοκομείο. Καμιά φορά το αποκαλώ και «δεύτερο σπίτι» μου, έχουμε φοβερή σχέση με τους ανθρώπους που εργάζονται στο νοσοκομείο. Έχω βοηθήσει και την Αμερικανική Γεωργική Σχολή στη Θεσσαλονίκη, ιδρύοντας το Perrotis College στη μνήμη του συζύγου μου Δημήτρη Περρωτή. Είμαι πολύ περήφανη για το επίπεδο σπουδών που προσφέρουν και τη μόρφωση και την κατάρτιση που αποκτούν όσα νέα παιδιά σπουδάζουν εκεί.
Φύγαμε από το σπίτι της κ. Περρωτή έχοντας γνωρίσει και συζητήσει με μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και έχουν κάνει τα πάντα για να την ευεργετήσουν.
H συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο τεύχος Αυγούστου 2021, σελ. 36.
