Της Μαρίας Μπερτζελέτου, Ναυτιλιακής Αναλύτριας

Οι αυξανόμενες οικονομικές ανισορροπίες και η συνεχιζόμενη επιβράδυνση της ανάπτυξης έχουν προκαλέσει μεγάλες ανησυχίες στους επενδυτές για την οικονομική πορεία της Κίνας. Μερικοί φοβούνται ότι μια ξαφνική και καταστροφική εκτόνωση αυτών των διαρθρωτικών ανισορροπιών θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη οικονομική κρίση για τη δεύτερη ισχυρότερη οικονομία του κόσμου και να ασκήσει έντονη αρνητική επιρροή στην εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας.

Η Κίνα αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις που, όπως φοβούνται κάποιοι, θα μπορούσαν να τερματίσουν τη θεαματική ανάπτυξή της πρόωρα. Μερικές από τις προκλήσεις είναι η συσσώρευση χρεών, το προβληματικό χρηματοπιστωτικό σύστημα που πλήττεται από μη εξυπηρετούμενα δάνεια και την σκιώδη τραπεζική κρίση καθώς και ένας όγκος πληθυσμού που γερνάει με ανησυχητικό ρυθμό.

Υπάρχει ένα ευρύ φάσμα προσδοκιών για τα μελλοντικά μονοπάτια της Κίνας. Προκειμένου να προβλέψουμε το μέλλον για τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, συγκρίνουμε τη σημερινή κατάσταση της Κίνας με άλλες οικονομίες που κατέστησαν κλασικά λάθη στην αντιμετώπιση των δικών τους διαρθρωτικών ανισορροπιών στο παρελθόν.

Οι πιο δημοφιλείς απόψεις για το πώς μπορεί να μοιάζει το μέλλον της Κίνας συνοψίζονται σε τρεις κατηγορίες:

1. Μια χρηματοπιστωτική κρίση με παρόμοιο προφίλ όπως αυτό που βίωσε η αμερικανική οικονομία μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers. Σε αυτή την περίπτωση, η Κίνα φτάνει σε σημείο ανατροπής στις διαρθρωτικές ανισορροπίες της, πυροδοτώντας μια βίαιη προσαρμογή που θα προκαλέσει σοβαρή ζημιά στην οικονομία και το χρηματοπιστωτικό της σύστημα.

2. Μια χαμένη δεκαετία όπως αυτή που συνέβη στην Ιαπωνία από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όπου οι ανισορροπίες χαλαρώνουν πιο αργά από ότι σε μια οικονομική κρίση, αλλά είναι εξίσου επώδυνες. Η χαμένη δεκαετία αντιπροσωπεύει μια κατάσταση όπου το σύστημα δεν ανακάμπτει ποτέ πλήρως και η οικονομία υποφέρει από παρατεταμένη στασιμότητα.

3. Το τρίτο σενάριο και πιο πιθανό για την οικονομία της Κίνας, καθώς εμφανίζεται να είναι αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση του Πεκίνου, είναι εκείνο της ομαλής προσγείωσης.

Στο τελευταίο σενάριο, οι διαρθρωτικές ανισορροπίες ξετυλίγονται σταδιακά και η οικονομία επιβραδύνεται ομαλά σε μια νέα ισορροπία. Η υγεία του συστήματος αποκαθίσταται όχι από τις δυνάμεις της αγοράς (επομένως δεν υπάρχει ούτε χρηματοπιστωτική κρίση ούτε χαμένη δεκαετία) αλλά από αποτελεσματικές μακροοικονομικές πολιτικές. Σε αυτή τη διαδρομή της ομαλής προσγείωσης, η οικονομία επιβραδύνεται σταδιακά με την πάροδο του χρόνου, προς μια τάση ανάπτυξης περίπου 3% μέχρι τη δεκαετία του 2030 και διασφαλίζεται το χειρότερο σενάριο μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Φωτό: flickr/LynxDaemon