Με αφορμή τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις της MEPC 83 του ΙΜΟ, όπου τέθηκαν οι βάσεις για τον καθορισμό του νέου πλαισίου GHG Fuel Intensity (GFI), το Global Centre for Maritime Decarbonisation (GCMD) δημοσίευσε τη μελέτη COLOSSUS. Η εν λόγω μελέτη αφορά μια ολοκληρωμένη ανάλυση κύκλου ζωής (LCA) από την εφαρμογή τεχνολογιών OCCS (Onboard Carbon Capture and Storage) στη ναυτιλία.

Η μελέτη αξιολογεί πέντε τεχνολογίες OCCS σε συνδυασμό με έξι τύπους καυσίμων και τρία σενάρια τελικής διάθεσης CO₂. Χρησιμοποιώντας το HFO ως βασικό καύσιμο (93,3 gCO₂eq/MJ, Well-to-Wake), η μελέτη υποθέτει 40% δέσμευση CO₂, λαμβάνοντας υπόψη τους τεχνικούς περιορισμούς επί του πλοίου. Στο εν λόγω μοντέλο η δέσμευση του CO₂ γίνεται με μονοαιθανολαμίνη (MEA).

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η εφαρμογή MEA-OCCS σε πλοίο HFO μειώνει τις WtW εκπομπές έως 29%, ενώ η χρήση βιοκαυσίμων (bio-LNG ή biodiesel από τηγανέλαια), σε συνδυασμό με OCCS, αυξάνει τη μείωση έως 121%. Η αξιοποίηση του δεσμευμένου CO₂ στην παραγωγή σκυροδέματος αποδεικνύεται ως η πλέον αποδοτική στρατηγική, με δυνατότητα εξοικονόμησης έως 60%, υποκαθιστώντας τσιμέντο υψηλής έντασης άνθρακα.

Η μεταφορά και η μόνιμη δέσμευση CO₂ προσθέτει μόλις περίπου 1% στις συνολικές εκπομπές, ενώ το κόστος αποφυγής εκπομπών κυμαίνεται από $269 έως $405/τόνο CO₂, σε εφαρμογές πλήρους κλίμακας σε MR tankers.

Αν και το GFI framework δεν ορίζει ακόμη πώς ενσωματώνονται οι μειώσεις από OCCS, η μελέτη προτείνει προσέγγιση ισοδυναμίας μέσω WtW τιμών (gCO₂eq/MJ). Έτσι, πλοία με OCCS μπορούν να συμμορφώνονται με τους στόχους του 2032-2035, ενώ σε συνδυασμό με βιοκαύσιμα επιτυγχάνεται συμβατότητα ακόμα και με τους στόχους του 2040.