Το τελευταίο χρονικό διάστημα, και συγκεκριμένα από το περασμένο καλοκαίρι, η συμπερίληψη της ναυτιλίας στο ευρωπαϊκό Emissions Trading System υπό την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα της ναυτιλιακής κοινότητας και συζητιέται μεταξύ των κύκλων της αγοράς.
Με μακροσκελή ανάρτησή του στο LinkedIn, o Lars Robert Pedersen, Deputy Secretary General της BIMCO, επιχειρεί να σκιαγραφήσει το τοπίο που διαμορφώνεται στη ναυτιλία υπό το ETS. O ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει ότι η όλη συζήτηση επικεντρώνεται στο «ποιος θα πληρώσει», ενώ μικρή έμφαση έχει δοθεί στο πώς θα επιτευχθεί η συμμόρφωση του κλάδου με το ETS. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει προτείνει η διαχειρίστρια εταιρεία κάθε πλοίου να είναι υπεύθυνη για τη συμμόρφωση του συνόλου του υπό διαχείριση στόλου της.
Ο κ. Pedersen στην τοποθέτησή του τονίζει ότι μια διαχειρίστρια εταιρεία συνήθως διαχειρίζεται έναν μεγάλο αριθμό πλοίων, που πολλές φορές ανήκουν σε διαφορετικούς πλοιοκτήτες. Και εδώ έγκειται η δυσκολία εφαρμογής της συγκεκριμένης νομοθεσίας: ο στόλος κάθε διαχειρίστριας εταιρείας συνήθως αναπροσαρμόζεται τακτικά, καθώς νέα πλοία εισέρχονται και άλλα εξέρχονται από τον υπό διαχείριση στόλο. Ωστόσο, τα allowances που θα πρέπει να αποδώσουν οι διαχειριστές πλοίων προκύπτουν από τον κάθε πλοιοκτήτη, για κάθε πλοίο ξεχωριστά, σημειώνει ο Deputy Secretary General της BIMCO και προσθέτει: «Εάν ένας πλοιοκτήτης δεν παράσχει τα allowances, τότε ο διαχειριστής των πλοίων δεν μπορεί να συμμορφωθεί για το σύνολο του στόλου, καθώς δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει από την τσέπη του».
Παράλληλα, τονίζει ότι είναι πολύ πιθανό μεγάλες πλοιοκτήτριες εταιρείες που έχουν αναθέσει τη διαχείριση των πλοίων τους σε μια διαχειρίστρια εταιρεία να απαιτήσουν από την εν λόγω εταιρεία τη δημιουργία μιας άλλης εταιρείας, ειδικού σκοπού, για τα πλοία αυτά. «Η εξέλιξη αυτή συνεπάγεται περισσότερους ελέγχους και αυξημένα κόστη, τα οποία συνδέονται με τη διαχείριση πλοίων».
Ο κ. Pedersen καταλήγει στο ότι οι απαιτήσεις του ETS θα περιπλέξουν τη βιομηχανία, καθώς θα «χτυπήσουν» τους μικρότερους πλοιοκτήτες, οι οποίοι δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να δημιουργήσουν άλλες, μικρότερες εταιρείες διαχείρισης. Οι επιλογές των πλοιοκτητών με μικρούς στόλους περιορίζονται σημαντικά και συνοψίζονται ως εξής: είτε διαχείριση των πλοίων τους από τρίτους οίκους πλοιοδιαχείρισης, με σημαντικά αυξημένα κόστη για τον πλοιοκτήτη, είτε ενδο-εταιρική διαχείριση σε υψηλά κόστη, είτε δημιουργία pool διαχείρισης πλοίων με πιθανώς μη διαχειρίσιμους κίνδυνους, ως απόρροια της συγκεκριμένης επιλογής.
