Ποιος θα πίστευε ότι η μικρότερη χώρα του κόσμου εκτείνεται πάνω σε δύο πυλώνες; Ακούγεται παράδοξο, ίσως και αστείο, είναι όμως μια πραγματικότητα που μοιάζει με παραμύθι.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή: Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η βρετανική κυβέρνηση κατασκεύασε πολλά φρούρια σε νησιά της Βόρειας Θάλασσας προκειμένου να υπερασπιστεί τις ακτές της από τη γερμανική εισβολή. Κάποια από αυτά τα οχυρά χτίστηκαν παράνομα σε διεθνή ύδατα. Ένα από αυτά, ουσιαστικά μια κατασκευή από σκυρόδεμα και χάλυβα, ήταν ο περίφημος Πύργος Fort Roughs, που βρίσκεται λίγο βορειότερα των εκβολών του Τάμεση, στην ανατολική ακτή του Ηνωμένου Βασιλείου και σε απόσταση περίπου 7 ναυτικών μιλίων από την ακτή. Με δεδομένο ότι υπερέβαινε κατά πολύ τα 3 μίλια που οριοθετούσαν τα χωρικά ύδατα, το «νησί» στην ουσία βρισκόταν σε διεθνή ύδατα της Βόρειας Θάλασσας. Αυτός ο παράγοντας αποτέλεσε την κύρια αιτία για την επακόλουθη δημιουργία του Πριγκιπάτου της Sealand.
Το οχυρό εγκαταλείφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και, λόγω της παράνομης κατασκευής του, θα έπρεπε να είχε καταστραφεί, σε συμμόρφωση με το διεθνές δίκαιο. Αυτό όμως δεν συνέβη, καθώς, από νομική άποψη, δεν αποτελούσε εθνικό έδαφος της Αγγλίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘60, ο Paddy Roy Bates, ταγματάρχης στον βρετανικό στρατό, ίδρυσε έναν ραδιοφωνικό σταθμό σε ένα εγκαταλελειμμένο πρώην ναυτικό φρούριο, προσπαθώντας να παρακάμψει τους αυστηρότατους περιορισμούς σε σχέση με την εκπομπή από άλλα μέσα εκτός του BBC. Ο πειρατικός σταθμός του Roy και άλλοι σαν αυτόν αγαπήθηκαν πολύ από το βρετανικό κοινό, καθώς μετέδιδαν πιο «ελαφρύ» πρόγραμμα και ποπ μουσική, σε αντίθεση με το BBC. Η βρετανική κυβέρνηση, όπως ήταν φυσικό, αμφισβήτησε τη νομιμότητα κατοχής του φρουρίου, ωστόσο ο Bates εκμεταλλεύθηκε την θέση του εκτός χωρικών υδάτων του Ηνωμένου Βασιλείου και το 1966 αποφάσισε να αναβιώσει τη λειτουργία του σταθμού του αυτή τη φορά στον πύργο Fort Roughs.
Στην πορεία όμως, άλλαξε γνώμη… Βάζοντας σε εφαρμογή ένα μεγαλόπνοο σχέδιο, αφού το νησί δεν ανήκε στη δικαιοδοσία κάποιου κράτους, το κήρυξε ανεξάρτητη πολιτεία, δίνοντάς της την ονομασία Sealand.
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1967, συνοδευόμενος από την οικογένειά του, αρκετούς φίλους και οπαδούς, ο Bates ανακήρυξε την Sealand πριγκιπάτο, ύψωσε τη σημαία της και απένειμε τον τίτλο του πρίγκιπα στον εαυτό του και της πριγκίπισσας στην αγαπημένη του σύζυγο Joan ως δώρο γενεθλίων!
Δεν πέρασε πολύς καιρός για να έρθει η αντίδραση της βρετανικής κυβέρνησης. Στάλθηκε αμέσως στρατός για να καταστρέψει όλα τα οχυρά που βρίσκονται σε διεθνή ύδατα. Ο Bates απάντησε με προειδοποιητικές βολές, αναγκάζοντας τους στρατιώτες να εγκαταλείψουν την προσπάθεια απομάκρυνσής του. Όταν η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια τον Νοέμβριο του 1968, η δικαιοσύνη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν είχε δικαιοδοσία στη συγκεκριμένη γεωγραφική έκταση και έτσι η Sealand αναγνωρίσθηκε ως “de facto” χώρα. Αυτό σημαίνει ότι, παρ’ ότι δεν αναγνωριζόταν από άλλες χώρες, αποτελούσε ανεξάρτητο έθνος!
Η Sealand εκτείνεται σε 550 τετραγωνικά μίλια, έχει δικό της νόμισμα, το οποίο ισοδυναμεί με ένα δολάριο ΗΠΑ, και εκδίδει διαβατήρια (μέχρι σήμερα 300 τον αριθμό). Επιπλέον, έχει τους δικούς της νόμους, βασισμένους στο βρετανικό δίκαιο, εθνική γλώσσα την αγγλική και διαθέτει υπερσύγχρονες διαδικτυακές εγκαταστάσεις. Η επίσημη ιστοσελίδα της (https://sealandgov.org/) πληροφορεί τους ενδιαφερόμενους ότι μπορούν να αποκτήσουν, με ένα πολύ λογικό αντίτιμο, τον τίτλο του λόρδου, του βαρόνου, του κόμη, του δούκα, αλλά και τους πιο …ταπεινούς του sir ή της dame.
Είναι βέβαιο ότι η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς, κάποιες φορές όμως ευνοεί και τους ονειροπόλους… Ας τους αφήσουμε λοιπόν να ζήσουν στο δικό τους παραμύθι…!
