Για εκείνους που έμειναν πειθαρχημένοι και αποφασισμένοι στις θέσεις τους, εν ώρα επιδρομής.
Για εκείνους που δεν ζήτησαν επαναπατρισμό, ενώ τον δικαιούνταν, ούτε δραπέτευσαν σε ουδέτερα λιμάνια, για να σώσουν τη ζωή τους.
Για εκείνους που είχαν την τύχη να επιβιώσουν σε έναν τορπιλισμό και ξαναμπάρκαραν αμέσως, αψηφώντας τους κινδύνους.
Για εκείνους που εθελοντικά υπηρετούσαν σε πλοία, σε δύσκολες συνθήκες, χωρίς τροφή και ρούχα.
Είναι μόνο ένας αριθμός. 2.500 – 3.000, κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Είναι ο φόρος που πλήρωσε η Ελλάδα σε ναυτικό έμψυχο δυναμικό. Η ιστορία κάποιων από αυτούς, πολλών παιδιών 18 και 20 ετών, μεταφέρεται στις επόμενες γενιές μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου ή ένα δημοσίευμα σε εφημερίδα, ως «επετειακό αφιέρωμα» για τη σημερινή ημέρα.
Και όμως… η προσφορά και η θυσία τους θα δικαιωθούν μόνο όταν οι λέξεις πόλεμος και φανατισμός, σβηστούν από κάθε λεξιλόγιο.
«Φτωχή» η φετινή επέτειος σε εκδηλώσεις τιμής και μνήμης προς τους ήρωες του ’40. Ας μείνει τουλάχιστον ζωντανή η φλόγα του αγώνα για τη συμφιλίωση των λαών και η έννοια της ελευθερίας. Το ζητούμενο, ειδικά για φέτος, είναι θετική σκέψη και υπομονή. Και θα τα βρούμε για να βγούμε «νικητές», ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα.
Σε όλους εσάς τους ναυτικούς, που όντας μακριά, αγωνιάτε για τους δικούς σας ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους γονείς και συγγενείς, που σας λείπει το σπίτι και η οικογένεια, ευχόμαστε υγεία, δύναμη και σύντομη αντάμωση.
Χρόνια πολλά!
