Το ακρωτήρι Ταίναρο (ή Κάβο-Ματαπάς, όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι ναυτικοί) είναι το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας, αλλά και της ηπειρωτικής Ευρώπης, ένας τόπος με δωρική φυσική ομορφιά και με σπουδαία μυθολογική σημασία, καθώς οι πρόγονοί μας τοποθετούσαν εκεί την Πύλη του Άδη, από όπου ο Ηρακλής κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο για να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο. Αρχικά υπήρξε τόπος λατρείας του Ήλιου, ενώ ο Απόλλωνας τον αντάλλαξε με το Μαντείο των Δελφών, παραχωρώντας τον στον Ποσειδώνα. Οι ναυτικοί συχνά σταματούσαν εκεί για να επισκεφτούν τον ναό του Ταινάριου Ποσειδώνα, του οποίου σήμερα σώζονται ελάχιστα ερείπια.
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το Ταίναρο ήταν το ορμητήριο των πειρατών της Μάνης, αποτελώντας τον φόβο και τον τρόμο των παραπλεόντων πλοίων, εξ ου και το γνωμικό «Από τον Κάβο-Ματαπά, σαράντα μίλια αλαργινά»!
Ο Φάρος του Ταινάρου, ένα λιθόκτιστο κτίσμα του 1882, έργο Γάλλων μηχανικών πρωτολειτούργησε το 1887. Ο πύργος του είναι τετράγωνος, με ύψος 16 μ., και η εμβέλειά του φτάνει τα 22 ναυτικά μίλια. Στα χρόνια της Κατοχής παρέμεινε σβηστός και επαναλειτούργησε το 1947, στο πλαίσιο της ανασυγκρότησης του φαρικού δικτύου. Μετά τη δεύτερη ανακαίνισή του, το 1950, τοποθετήθηκαν νέα μηχανήματα πετρελαίου, τα οποία αντικατέστησαν τον προσωρινό αυτόματο πυρσό ασετυλίνης, ενώ το 1982 αυτοματοποιήθηκε και μετατράπηκε σε ηλιακό.
Σήμερα ο φάρος φυλάσσεται από προσωπικό του Πολεμικού Ναυτικού, το οποίο έχει τη δυνατότητα να ξεναγήσει τους επισκέπτες.
