Η σχέση μητέρας και παιδιού είναι μία ακατάλυτη σχέση αγάπης. Η μητέρα του ναυτικού ζει τις δικές της στιγμές χαράς και προσμονής αλλά και αγωνίας και μοναξιάς. Προσεύχεται για το παιδί της, καμαρώνει για την πρόοδο και την ανέλιξή του και αναμένει καρτερικά την αντάμωση.
Αλλά και για τον ναυτικό, η έλλειψη της μητέρας δε χωρά σε κείμενα και λέξεις, αν και κάποιες φορές μία «κατάθεση ψυχής» αρκεί για να περιγράψει μερικά μόνο από τα συναισθήματα του…
Σε σένα, που στήριξες την απόφασή μου.
Σε σένα, που δεν το ήθελες, αλλά αναγνώρισες την ανάγκη μου να κυνηγήσω το όνειρό μου.
Σε σένα, που με θαυμάζεις και με καμαρώνεις.
Σε σένα, που περηφανεύεσαι για την εξέλιξή μου.
Σε σένα, που κοιτάς τον χάρτη και με βρίσκεις σε μια μικρή μπλε κουκίδα στη μέση του Ειρηνικού.
Σε σένα, που κρατάς μια θέση αδειανή για μένα στο γιορτινό τραπέζι.
Σε σένα, που φροντίζεις τον πατέρα και τα αδέρφια μου.
Σε σένα, που κλαις κρυφά πάνω απ’ τη φωτογραφία μου με τη στολή.
Σε σένα, που μετράς τις ώρες και τα λεπτά μέχρι να με ξαναδείς μέσα από μια οθόνη.
Σε σένα, που κοιτάς το πρόσωπό μου για να δεις αν είμαι καλά, αλλά η εικόνα είναι θολή.
Σε σένα, που ζωγραφίζεις με το μυαλό σου εικόνες λιμανιών, ξημερώματα και σούρουπα με φόντο γαλάζιο.
Σε σένα, που έμαθες να περιμένεις.
Σε σένα, που μου λείπεις όσο σου λείπω κι εγώ…
