Στις 11 Μαρτίου 1959, το φορτηγό πλοίο «Miss Chandris» καθελκύστηκε από τα ναυπηγεία Doxford & Sons στο Σάντερλαντ της Αγγλίας για την εταιρεία Evmyrania, διαχείρισης του Οίκου Χανδρή. Η ολοκλήρωση της ναυπήγησης και η παράδοσή του στους πλοιοκτήτες πραγματοποιήθηκε στα τέλη Μαΐου του ίδιου έτους. Λίγους μήνες αργότερα, ο πλοίαρχος του «Miss Chandris» απέστειλε φωτογραφία του πλοίου στα Ναυτικά Χρονικά, με την παράκληση να δημοσιευτεί.

Πράγματι, η συντακτική ομάδα του περιοδικού παρουσίασε το νεότευκτο πλοίο, αγγλικής κατασκευής, στο τεύχος της 1ης Ιουλίου 1959. Με το χαρακτηριστικό «Χ» στην τσιμινιέρα του πλοίου, το «Miss Chandris» χαρακτηρίστηκε ως ένα «επίλεκτον σκάφος υπό την κυανόλευκον».

Το φορτηγό πλοίο του Οίκου Χανδρή διέθετε χωρητικότητα 14.550 dwt με κλειστό shelter deck, ενώ κατά τις δοκιμές του το πλοίο ανέπτυξε εντυπωσιακή ταχύτητα 18 κόμβων, με την υπηρεσιακή του ταχύτητα να έχει καταγραφεί στους 16 κόμβους. Χρησιμοποιούσε μηχανές αντιτιθέμενων εμβόλων τύπου Doxford με δύναμη 7.200 ίππων.

Κατά την παρουσίασή του, το περιοδικό παρέθεσε την εξής αναφορά από τον επιστολογράφο-πλοίαρχο: «Είμαι υπερήφανος κυβερνών ένα από τα ωραιότερα ναυπηγήματα των τελευταίων ετών». Τα Ναυτικά Χρονικά, συμφωνώντας με τον πλοίαρχο του «Miss Chandris», ανέφεραν ότι η συσσωρευμένη πείρα και η τεχνική γνώση των πλοιοκτητών και των ναυπηγών συνετέλεσαν στην κατασκευή ενός «τέλειου σκάφους».

Ιδιαίτερα σημαντική είδηση για την περίοδο ήταν και η νηολόγηση του νεότευκτου στην ελληνική σημαία. Ήδη πριν από την τελική του παράδοση, η αίτηση για την εγγραφή του «Miss Chandris» στο ελληνικό νηολόγιο είχε φτάσει στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και στο Προξενικό Λιμεναρχείο Λονδίνου, σύμφωνα με τα Ναυτικά Χρονικά της 15ης Μαΐου 1959.

Η σημασία της νέας αυτής ναυπήγησης για την ελληνική ναυτιλία εντοπίζεται και σε στήλη των Ναυτικών Χρονικών του τεύχους της 1ης Απριλίου 1959, η οποία ανέλυε την ανάγκη απαλλαγής της χωρητικότητας του παγκόσμιου στόλου από «παρήλικα» πλοία. Στις γραμμές αυτές έγινε αναφορά στα λεγόμενα του διευθυντή των ναυπηγείων Doxford πάνω στο θέμα, η οποία ακούστηκε για πρώτη φορά κατά την καθέλκυση του «Miss Chandris». Σύμφωνα με αυτόν, η εξεύρεση τρόπων για τη χρηματοδότηση νέων ναυπηγήσεων ήταν αναγκαία για την αντικατάσταση πλοίων προπολεμικής ναυπήγησης και τον περαιτέρω εκσυγχρονισμό του παγκόσμιου στόλου. Σε αυτό το πλαίσιο, το «Miss Chandris» παρουσιάζεται ως ένα παράδειγμα.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμπερίληψη του «Miss Chandris» και άλλων νεότευκτων του Οίκου Χανδρή εκείνης της περιόδου σε μια «δεύτερη γραμμή προς την Αυστραλία». Ήδη εκείνη την περίοδο ο Οίκος Χανδρή δραστηριοποιούνταν, μεταξύ άλλων, στον κλάδο των υπερωκεάνιων επιβατηγών γραμμών προς τους λιμένες της Αυστραλίας, με τα «Πατρίς» και «Βρετάννη» να αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο για τη μεταναστευτική ιστορία Ελλάδας-Αυστραλίας. Υπό αυτό το πλαίσιο, και ταυτόχρονα με την επιβατηγό γραμμή προς Αυστραλία, η εταιρεία Χανδρή σχεδίασε τη δρομολόγηση τεσσάρων «επίλεκτων μονάδων» του στόλου φορτηγών της: Σύμφωνα με τα Ναυτικά Χρονικά της 15ης Νοεμβρίου 1962, τα «Miss Chandris», «Dona Katerina», «Dona Ourania» και «Dona Gizella» διατέθηκαν στη γραμμή αυτή, διασφαλίζοντας στους Αυστραλούς εξαγωγείς την επιλογή τουλάχιστον 22 αναχωρήσεων κατ’ έτος προς ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη.

Στο πλαίσιο αυτό, η κατασκευή του «Miss Chandris» αλλά και η στοχευμένη δρομολόγησή του σε γραμμές που ήδη εξυπηρετούσε ο υπερωκεάνιος στόλος του Οίκου Χανδρή συνιστούν μια ενδιαφέρουσα μελέτη περίπτωσης εντός της ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας μιας διαχειρίστριας εταιρείας, η οποία όχι μόνο προχωρά σε ποιοτική και αριθμητική ανανέωση του ποντοπόρου στόλου της, αλλά επιπλέον πλαισιώνει τις διαδρομές των επιβατηγών της, με στόχο τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος για τις εξαγωγές ενός συγκεκριμένου γεωγραφικού σημείου.

Μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμα των Ναυτικών Χρονικών στο «Miss Chandris» εδώ.

Η ψηφιοποίηση του αρχείου των τευχών από το 1931 έως το 1983 είναι μια ευγενική χορηγία του Ιδρύματος Ευγενίδου, στη μνήμη της Μαριάνθης Σίμου.