Η ιστορία λοιπόν μας λέει ότι αρχικά τα ανοίγματα των πλοίων ήταν ορθογώνια. Ωστόσο, οι ναυτικοί παρατήρησαν ότι υπήρχαν εκτεταμένες φθορές στις γωνίες των «παραθύρων» και δημιουργούνταν ρωγμές όχι μόνο γύρω τους, αλλά και σε ολόκληρο το σκάφος.
Από τον 19ο αιώνα λοιπόν ο σχεδιασμός των ανοιγμάτων ενός πλοίου βασίζεται σε μια θεμελιώδη αρχή της μηχανικής. Η εξωτερική επιφάνεια ενός σκάφους υφίσταται συνεχή πίεση από τον αέρα και τα κύματα. Με τη δημιουργία τετράγωνων ανοιγμάτων σε αυτή την επιφάνεια η πίεση θα εστιαζόταν στις τέσσερις γωνίες και θα δημιουργούσε πιθανές στρεβλώσεις με ενδεχόμενο κίνδυνο εισροής νερού ή και αστάθειας στην πλεύση.
Το στρογγυλό σχήμα του παραθύρου διαμοιράζει ομοιόμορφα την πίεση σε όλη την περιφέρειά του, με αποτέλεσμα η αντίστασή του στη δύναμη του ανέμου, της βροχής και των κυμάτων να αυξάνεται.
Τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή των φινιστρινιών είναι χάλυβας, αλουμίνιο, ορείχαλκος, χαλκός και σίδηρος. Ο ορείχαλκος και ο χαλκός προτιμώνται από τον σίδηρο και τον χάλυβα, διότι, ως γνωστόν, ο σίδηρος σκουριάζει από το θαλασσινό νερό, ενώ ο χάλυβας κάμπτεται μετά από μια ορισμένη χρονική περίοδο.
