To μεγάλο και συνεχιζόμενο πρόβλημα της αδυναμίας αλλαγών πληρωμάτων εδώ και αρκετούς μήνες, μετά την έλευση της πανδημίας, θίγει με ανάρτησή του στο LinkedIn o κ. Bjørn Højgaard, CEO της Anglo-Eastern Univan Group.
Αρχικά, ο κ. Højgaard σημειώνει ότι στο επίκεντρο της διεθνούς ναυτιλιακής κοινότητας βρίσκεται η απανθρακοποίηση, ωστόσο είναι απορίας άξιο γιατί η βιομηχανία δεν δείχνει τον ίδιο «ζήλο» για την επίλυση της ανθρωπιστικής αυτής κρίσης.
«Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στους ναυτικούς το 2021 είναι επαίσχυντος. Από την αρχή της πανδημίας, τα τμήματα πληρωμάτων, έναντι δύσκολων συγκυριών, πασχίζουν να διευκολύνουν τις αλλαγές πληρωμάτων. Οι ναυτικοί στα σπίτια τους συχνά δεν μπορούν να ναυτολογηθούν, καθώς ενδέχεται να ζουν σε χώρα με υψηλό ιικό φορτίο. Και οι ναυτικοί στα πλοία αντιμετωπίζονται όλο και περισσότερο ως παρίες, παρά το γεγονός ότι έχουν διατηρήσει ομαλή την παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού, προς τεράστιο όφελος των ανθρώπων και των κρατών», σχολίασε χαρακτηριστικά ο CEO της Anglo-Eastern Univan Group.
Ο ίδιος συνεχίζει: «Σκεφτείτε το εξής: σήμερα συχνά ζητούμε από τους πλήρως εμβολιασμένους ναυτικούς να τεθούν σε καραντίνα 14-21 ημέρες πριν και μετά την πτήση τους προς το λιμάνι επιβίβασης και, μόλις ανέβουν στο πλοίο, καλούνται να απομονωθούν για άλλες 14 ημέρες, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος εξάπλωσης του ιού στο πλοίο. Όταν ξεκινήσουν την εργασία τους, δεν γνωρίζουν εάν θα ισχύσει η διάρκεια των συμβάσεων, εάν θα καταφέρουν να αποβιβαστούν κάποια στιγμή στη στεριά ή, στο ενδεχόμενο να τραυματιστούν, εάν θα τους επιτραπεί η ιατρική περίθαλψη στη στεριά. Πώς είναι δυνατόν;».
Στην ανάρτησή του ο κ. Højgaard διερωτάται εάν αυτές οι συμπεριφορές αρμόζουν στους εργαζομένους πρώτης γραμμής, τους ναυτικούς, δεδομένης της συμβολής τους στο διεθνές εμπόριο. Εξαίροντας το έργο τους, σημειώνει ότι χωρίς τους ναυτικούς η ναυτιλία θα παρέλυε και θα ήταν θέμα εβδομάδων η εξάντληση των αποθεμάτων τροφίμων, ενέργειας, φαρμάκων κ.ά., κάτι που λίγοι ίσως γνωρίζουν.
Αναφερόμενος στους πλοιοκτήτες και στους διαχειριστές πλοίων, σημειώνει ότι «κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να πραγματοποιούνται αλλαγές πληρωμάτων ενάντια σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον», συμπληρώνοντας: «Οι πραγματικοί ένοχοι είναι τα κράτη και τα λιμάνια, που ναι μεν θέλουν τα πλοία και τα φορτία τους, αλλά δεν επιτρέπουν τις αλλαγές πληρωμάτων».
Ακόμη, προσθέτει πως χωρίς την προθυμία όλων των εμπλεκόμενων μερών ‒πλοιοκτήτες, πληρώματα, λιμάνια, ναυλωτές, κράτη σημαίας κ.ά.‒ η συνοχή των εφοδιαστικών αλυσίδων βρίσκεται σε κίνδυνο.
«Οι ναυλωτές θέλουν να μεταφέρουν τα φορτία τους ακόμα και σε λιμάνια όπου δεν επιτρέπονται οι αλλαγές πληρωμάτων, ενώ πολλές φορές αρνούνται την ιατρική υποστήριξη σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Και οι ναυτικοί συνεχίζουν πιστά να κάνουν τη δουλειά τους, ακόμα και σε λιμάνια όπου αντιμετωπίζονται με έναν απολύτως απάνθρωπο τρόπο».
Με τόνο απαισιοδοξίας, ο κ. Højgaard απευθύνει στους ακολούθους του σειρά ερωτημάτων για το τι πραγματικά θα συμβεί από εδώ και στο εξής προκειμένου να επιλυθεί το ζήτημα και εκφράζει τη μεγάλη του ανησυχία για το γεγονός ότι, με την υπάρχουσα κατάσταση, όλο και λιγότεροι νέοι άνθρωποι θα επιλέξουν το ναυτικό επάγγελμα. Να σημειωθεί ότι η Anglo-American Univan Group μαζί με εννέα ακόμα διαχειρίστριες εταιρείες πλοίων συλλέγουν μηνιαία στοιχεία για τις αλλαγές πληρωμάτων, από τα οποία εξάγονται χρήσιμα συμπεράσματα μέσω του Neptune Declaration Crew Change Indicator.
