Του Πάνου Ζαχαριάδη, Τεχνικού Διευθυντή της Atlantic Bulk Carriers Management Ltd.
Στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε η MEPC 73 του IMO, στο επίκεντρο των εργασιών της οποίας, όπως ήταν αναμενόμενο, τέθηκε το ζήτημα της εφαρμογής της αποκαλούμενης «experience building phase», που συνδέεται με το αίτημα της ναυτιλιακής κοινότητας για συγκέντρωση χρήσιμων πληροφοριών κατά την έναρξη εφαρμογής του κανονισμού Sulphur Cap 2020. Ο κ. Πάνος Ζαχαριάδης, τεχνικός διευθυντής της Atlantic Bulk Carriers Management Ltd., παρουσιάζει στα Ναυτικά Χρονικά τις σκέψεις του για όλες τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την εφαρμογή του κανονισμού 2020, ενώ σχολιάζει και τα της πιθανότητας παράτασης της έναρξης του κανονισμού.
Πριν από τη σύνοδο MEPC 73 του ΙΜΟ, τον περασμένο Οκτώβριο, κάποιες ελπίδες είχαν εκφραστεί από ορισμένους πλοιοκτήτες και στελέχη της ναυτιλίας για την, έστω μικρή, πιθανότητα παράτασης της εφαρμογής του κανονισμού 2020 απαγόρευσης καυσίμου με περιεκτικότητα θείου πάνω από 0,5%. Ο λόγος ήταν η κατάθεση στον ΙΜΟ από τις ναυτιλιακές ενώσεις (BIMCO, INTERTANKO, INTERCARGO) και τέσσερις μεγάλες σημαίες (Bahamas, Liberia, Marshall Islands, Panama) πρότασης για υιοθέτηση μιας περιόδου συλλογής πληροφοριών και εμπειρίας κατά την εφαρμογή του νέου κανονισμού, ώστε να υπάρξει ομαλή προσαρμογή σε σχέση με θέματα ασφαλείας και διαθεσιμότητας του καυσίμου.
Κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρχε ποτέ η πιθανότητα παράτασης της έναρξης του κανονισμού. Μάλιστα, κάποιοι από τους καταθέτες της πρότασης (π.χ. BIMCO) δέχτηκαν να τη συνυπογράψουν μόνο υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα εννοεί, ούτε θα οδηγήσει σε αναβολή της έναρξης του κανονισμού. Και σωστά, αφού, ό,τι και να υποστήριζε μια τέτοια πρόταση παράτασης, θα ήταν καταδικασμένη εξαρχής. Η εικόνα του οργανισμού ΙΜΟ θα είχε τρωθεί ανεπανόρθωτα, με μια ‒στην ουσία‒ παραδοχή ότι η απόφαση για το 2020 ελήφθη βιαστικά και τώρα αναβάλλεται (ιδίως μετά το φιάσκο του κανονισμού επεξεργασίας έρματος, που πήγαινε από αναβολή σε αναβολή).
Η εικόνα του οργανισμού, άλλωστε, ήταν και ο βασικός λόγος της απόφασης για έναρξη του κανονισμού το 2020 και όχι το 2025. Να φανεί δηλαδή ότι παίρνει «άμεσα δραστικά μέτρα», ότι είναι «pro-active» και τα συναφή. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η απόφαση πάρθηκε με αποκλειστικά «πολιτικά» κριτήρια, χωρίς στέρεη επιστημονική βάση, αλλά ο ΙΜΟ δεν θα έκανε εύκολα πίσω. Διότι ΙΜΟ δεν είναι ο γενικός γραμματέας, ούτε οι υπάλληλοι που εργάζονται εκεί. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από τα κράτη-μέλη. Και τα κράτη-μέλη, τουλάχιστον σε θέματα περιβάλλοντος, έχουν πάγιες εντολές από τις κυβερνήσεις τους.
Η πρόταση για περίοδο συλλογής πληροφοριών που κατατέθηκε πουθενά δεν ανέφερε, ούτε υπονόησε, κάποια αναβολή στην έναρξη του κανονισμού. Ωστόσο, η καθ’ όλα λογική πρόταση λίγο έλειψε να απορριφθεί, λόγω της επιφυλακτικότητας των μελών του ΙΜΟ να τη δεχτούν μετά τη μεγάλη δημοσιότητα που της δόθηκε και γνωρίζοντας ότι αρκετοί παράγοντες της ναυτιλίας έτρεφαν «ευσεβείς πόθους» για παράταση. Χρειάστηκε να δοθεί πραγματική μάχη για να περάσει το αυτονόητο, δηλαδή να δεχτεί ο ΙΜΟ να συλλέγει πληροφορίες σχετικά με τη διαθεσιμότητα και την καταλληλότητα των προσφερόμενων καυσίμων μετά την έναρξη του κανονισμού, ώστε να γνωρίζει η παγκόσμια ναυτιλία ποια είναι τα προβλήματα που παρουσιάζονται.
Άρθρο από το τεύχος Δεκεμβρίου 2018 των Ναυτικών Χρονικών, σελ. 38.
