Λίγες ώρες μετά την αιματηρή και αδιανόητη επίθεση στο γαλλικό εκδοτικό οίκο από φανατικούς μουσουλμάνους- θηρία, η εκδοτική οικογένεια της Ευρώπης αντιλαμβάνεται ότι το παρόν και το μέλλον της παραμένει αβέβαιο, αν όχι δυσοίωνο.
Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που τα ΜΜΕ «καταδικάζονται» σε θάνατο από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας που επιθυμούν τη φίμωση του δημοσίου λόγου και την επικράτηση του σκοταδισμού, της απολυταρχίας και της ολοκληρωτικής σιωπής. Ας μην ξεχνάμε ότι και στη χώρα μας, (εγκληματίες- δήθεν τρομοκράτες) εκτέλεσαν πριν λίγες δεκαετίες τον Τζώρτζη Αθανασιάδη, τον Νίκο Μομφεράτο, τον Παύλο Μπακογιάννη. Σε όλες τις χώρες και όλες τις Ηπείρους όποιος «περίεργος» δημοσιογράφος εξερευνεί και αποκαλύπτει θέματα που ορισμένα κέντρα εξουσίας προφυλάσσουν με πλήρη μυστικοπάθεια, οι επιπτώσεις και οι αντιδράσεις είναι απρόβλεπτες και συνήθως έντονες . Το ίδιο ισχύει και για τους εκδότες. Όταν εναντιώνεσαι, ως δημοσιογράφος ή εκδότης, με τα «θηρία»- θρησκευτικά, ιδεολογικά, συντεχνιακά ή οικονομικά- γνωρίζεις καλά πλέον ότι τα «θηρία» αυτά θα συμπεριφερθούν ως άλογα όντα και θα σε καταδιώξουν, προκειμένου να σε κατασπαράξουν. Η ιστορία του Τύπου, εντός και εκτός Ελλάδος, αυτό διδάσκει.
Κατά την περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα ο ιδρυτής των Ναυτικών Χρονικών και πατριάρχης της ναυτιλιακής δημοσιογραφίας Δημήτρης Κωττάκης ‘τόλμησε’ να δημοσιοποιήσει μια είδηση ξένου εκδοτικού οίκου σχετικά με τα ναυτιλιακά δάνεια της ΕΤΒΑ και τις δανειοδοτήσεις συγκεκριμένων παραγόντων του χώρου. Ο Κωττάκης οδηγήθηκε τελικά στους ανακριτές και στις δικαστικές αίθουσες με μήνυση που κατατέθηκε από τους επικεφαλής της ΕΤΒΑ. Αν ο Κωττάκης δεν είχε την αμέριστη υποστήριξη και την ηθική υπεράσπιση του καθηγητή Στρατή Ανδρεάδη και μιας σημαντικής ομάδας πολύτιμων φίλων του περιοδικού από το Λονδίνο, η εξέλιξη της δικαστικής ‘αντιπαράθεσης’ θα ήταν σίγουρα δυσάρεστη, εάν όχι καταστρεπτική, για το κύρος του περιοδικού και του ευυπόληπτου εκδότη τους..
Το πιο θλιβερό όμως είναι ότι ο Κωττάκης δεν τολμούσε να δημοσιοποιήσει τη δικαστική του διαμάχη στις σελίδες του περιοδικού του παρά μόνο μετά την πτώση της χούντας, τέσσερα χρόνια δηλαδή μετά τη απόφαση του δικαστηρίου. Τον είχαν συμβουλεύσει ότι ήταν ασφαλές για τον ίδιο και την επιχείρησή του μην ενοχλήσει περαιτέρω τα «θηρία».
Τα «θηρία» υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Άλλα θέλουν να φιμώνουν τον Τύπο, άλλα να τον εξοστρακίζουν με λασπολογία, άλλα να τον οδηγούν σε οικονομικό μαρασμό με αθέμιτες μεθόδους και υπόγειες διαδικασίες. Υπάρχουν όμως και κάποια ‘όντα’ που επιθυμούν τον πλήρη αφανισμό όσων δημοσιογράφων ή εκδοτών έχουν γνώση ή έστω άποψη και κυρίως σκωπτικό χιούμορ.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ειδικά σε περιόδους ηθικής και πνευματικής έκπτωσης. Και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα και σήμερα πεφωτισμένοι αρωγοί των ΜΜΕ και κυρίως πολυπληθείς συνειδητοποιημένοι αναγνώστες που ευελπιστούμε ότι δεν θα επιτρέψουν τα αιμοσταγή «θηρία» να μετατρέψουν την Ευρώπη σε ζούγκλα.
