Η παρατεταμένη παραφιλολογία στα ΜΜΕ ως προς τη μαζική έξοδο των επιχειρηματιών της ελληνικής ναυτιλίας προς πιο ασφαλή καταφύγια, βρίσκεται πλέον στο αποκορύφωμά της. Τόσο ελληνικές εφημερίδες όσο και διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, μεταδίδουν την πρόθεση πολλών ισχυρών της ναυτιλίας μας να μετοικίσουν προς άλλες μητροπόλεις απαριθμώντας πολλούς και σημαντικούς λόγους. Kατά πόσον αληθεύουν τα δημοσιεύματα, και σε ποιο βαθμό, κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει επώνυμα, με αποτέλεσμα οι φήμες και η παραπληροφόρηση να οργιάζουν.
Όλοι γνωρίζουμε όμως την αλήθεια: οι δανειστές όσο και οι ‘ανήσυχοι’ κυβερνώντες αυτής της χώρας φαίνεται να αναμοχλεύουν την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου της ναυτιλίας μας. Επανεξέταση του tonnage tax για την ελληνική σημαία, (περαιτέρω) φορολόγηση διαχειριστριών εταιρειών, άρση φορολογικών προνομίων για τα φυσικά πρόσωπα είναι όλα ανοικτά θέματα που φαίνεται να απασχολούν το νομοθέτη, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος. Όσο και να επιμένει η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, αλλά και πολλοί φίλοι της ναυτιλίας μας ότι το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο πρέπει να παραμείνει ως έχει, εξωγενείς παράγοντες δεν φαίνεται να επιτρέπουν ήρεμους και αδιατάρακτους πλόες στην Ακτή Μιαούλη.
Ένα είναι μόνο σαφές: οποιαδήποτε κίνηση της πολιτικής ηγεσίας που θα αλλάξει το status quo της ελληνικής ναυτιλίας δεν θα αφήσει απαθή και αδιάφορη τη ναυτιλιακή κοινότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν μπορεί να αλλάξει ο φόρος χωρητικότητας μονομερώς. Ωστόσο όλοι γνωρίζουμε ότι πλέον γίνονται συντονισμένες και αθόρυβες προσπάθειες, σε επίπεδο ΟΟΣΑ, τόσο για αυτό το θέμα όσο και για τις σημαίες ευκαιρίας αλλά και γενικότερα τη φορολογία της εφοπλιστικής δραστηριότητας.
Τα δεδομένα άλλαξαν και εμείς οφείλουμε να προστατέψουμε τα πλοία μας στη θάλασσα χωρίς να εθελοτυφλούμε για το ρόλο αλλά και την υποχρέωσή τους προς την πατρίδα. Είναι γεγονός ότι για πολλά χρόνια οι υποστηρικτές της ελληνικής σημαίας είχαν μεγαλύτερο φορτίο να κουβαλήσουν, ειδικά σε περιόδους παρατεταμένης πτώσης της ναυλαγοράς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και ο ελληνόκτητος στόλος, ή ο επιχειρηματίας που διαχειριζόταν πλοία εγγεγραμμένα σε ανοικτά νηολόγια δεν συνεισέφερε στην εθνική οικονομία, άμεσα ή πολλές φορές έμμεσα αλλά αποφασιστικά. Ότι υπήρχαν φαινόμενα μερικής διαστρέβλωσης του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου και καταπάτησης των προνομίων που έδωσε ο νομοθέτης το 1975 δεν σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε ημιμαθής, δογματικός ή καιροσκόπος μπορεί αφοριστικά να κατακρίνει το σύνολο της ναυτιλιακής οικογένειας.
Aς είμαστε πλέον ρεαλιστές: Οποιαδήποτε κίνηση της πολιτείας δεν πρέπει να αιφνιδιάσει τον πιο υγιή και διεθνώς αναγνωρισμένο επιχειρηματικό κλάδο της Ελλάδας. Σαφώς απαιτούνται κάποιες τροποποιήσεις αλλά όχι συθέμελες μεταβολές, εκπλήξεις και εκτροπές. Ας παρατηρήσουμε πως η Κύπρος επιχειρεί να μετεξελιχθεί σε επιχειρηματικό και ναυτιλιακό κέντρο της Μεσογείου. Μήπως η Λευκωσία γνωρίζει κάτι καλύτερα από εμάς;
Όσο και να μην θέλουν ορισμένοι να το παραδεχτούν είναι η ώρα για έναν ουσιαστικό διάλογο για το μέλλον της ναυτιλίας μας. Ένα διάλογο χωρίς παρωπίδες, δογματισμούς και αφορισμούς, από όλες τις πλευρές. Ο εφοπλισμός οφείλει να σταθεί ισάξιος των περιστάσεων, όπως έκανε πάντα σε περιόδους εθνικών κρίσεων, ενώ η πολιτεία να αντιληφθεί τι ακριβώς σημαίνει για την εθνική οικονομία και τις διεθνείς μας σχέσεις η παντοδυναμία του εφοπλισμού και του στόλου μας.
H ελληνική ποντοπόρος ναυτιλία δεν ζητά και δεν πρόκειται να ζητήσει ούτε δάνεια, ούτε επιχορηγήσεις, ούτε φορτία, ούτε ‘ρουσφέτια’ από το ελληνικό κράτος και από τα ελληνικά δημόσιο ταμεία. Σταθερότητα ζητά και εκπροσώπηση στα μεγάλα διεθνή λιμάνια και κυρίως στα διεθνή νομοθετικά όργανα επιθυμεί. Το πόσο προφέρει καλό είναι να γίνει ευρέως γνωστό. Αρκετά με την παρατεταμένη σιωπή, μόνο ζημία έκανε τελικά.
Είναι βέβαιο ότι ορισμένα δεδομένα και αρκετά προνόμια θα αλλάξουν. Όσο και να προστατεύει το Σύνταγμα το θεσμικό πλαίσιο της ναυτιλίας μας σήμερα, κανείς Έλληνας πολίτης και καμία δραστηριότητα που ελέγχεται από την Ελλάδα δεν μπορεί να παραμείνει ανεπηρέαστη. Ως προς αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων την ομοψυχία που θέλουμε να βλέπουμε από τους πολιτικούς μας, θέλουμε να δούμε όχι μόνο από τους εφοπλιστές μας, αλλά και από το σύνολο της ναυτιλιακής μας οικογένειας.
Η εσωστρέφεια της ναυτιλίας πρέπει επιτέλους να αλλάξει σε στρατηγική εξωστρέφειας. Η σιωπή παρεξηγείται και υπονοεί αμυντική αν όχι ενοχική στάση. Δεν χρειαζόμαστε επικοινωνιολόγους για να βελτιώσουμε την εικόνα του κλάδου, τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους, απλά ανοικτός και ουσιαστικός διάλογος χρειάζεται.
Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Για τους θεσμικούς εκπροσώπους της πλοιοκτησίας δεν αμφιβάλουμε ότι θα αντιληφθούν και θα υποστηρίξουν, με σεβασμό προς την πατρίδα τους, τις δεσμευτικές υποχρεώσεις και ευθύνες τους. Για την Ακτή Βασιλειάδη ευελπιστούμε ότι θα αποτελέσει την ασπίδα μας προς την όποια εκδικητική μανία ή ενσυνείδητη αμέλεια του Αμβούργου ή του Λονδίνου. Ας είμαστε όμως ξεκάθαροι και ειλικρινείς: Δεν είμαστε βέβαιοι ότι θέλουν το ‘κακό μας’ οι Γερμανοί και οι Βρετανοί που «ζηλεύουν το ναυτιλιακό μας θαύμα» όπως ισχυριζόμαστε εδώ και δεκαετίες. Απλά εμείς ίσως δεν έχουμε δώσει τόσο στους συμπολίτες μας όσο και στους Ευρωπαίους πολιτικούς και νομοθετικούς πρωταγωνιστές μια ξεκάθαρη εικόνα για τη σημασία μιας ανταγωνιστικής- ελληνικής- ναυτιλίας τόσο για το ευρωπαϊκό εμπόριο όσο και τη βιομηχανία της κουρασμένης γηραιάς ηπείρου.
Έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης. Καιρός να καταλάβουν οι δανειστές μας ότι η ναυτιλία είναι ο μόνος υγιής επιχειρηματικός κλάδος που προσφέρει και θα προσφέρει σταθερό συνάλλαγμα αλλά και ακλόνητη ενίσχυση της εθνικής μας οικονομίας. Όχι πειραματισμούς, ειδικά όχι σήμερα.
Φωτο: ΑΠΕ – ΜΠΕ/Αλέξανδρος Μπελτές
