Με ενδιαφέρον παρακολουθούμε την ειδησεογραφική επικαιρότητα της ναυτιλίας τις τελευταίες ημέρες. Τόσο η γνωστή πρόσφατη τροπολογία που αφορά την οικειοθελή πλέον οικονομική παροχή του εφοπλισμού “για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης” η οποία ψηφίστηκε μόνο από τα κόμματα της συμπολίτευσης όσο και οι δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Βασίλη Κικίλια, αποτελούν έναυσμα για προβληματισμό για το μέλλον της ναυτιλίας μας.
Οι δηλώσεις Κικίλια μας ανησύχησαν αρκετά. Όχι γιατί φάνηκε ότι κάποια τρομοκρατική οργάνωση είχε (και πάλι) ως στόχο μέλη της εφοπλιστικής κοινότητας και θεσμικών φορέων του εφοπλισμού. Η ναυτιλιακή επιχειρηματικότητα και ειδικά η πλοιοκτησία, δυστυχώς, έχει συνηθίσει να αποτελεί στόχο για αντικυβερνητικούς εξτρεμιστές. Ακόμα και τη εποχή της μέγιστης εξωστρέφειας του εφοπλισμού, τη δεκαετία του 1980, την εποχή της έντονης δημόσιας προβολής της πλοιοκτησίας και της ΕΕΕ, τα παλαιά γραφεία της Ένωσης στο Σύνταγμα αποτέλεσαν στόχο για τρομοκράτες, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, η 17 Νοέμβρη εκτέλεσε εν ψυχρώ τον Κώστα Περατικό. “Ιδεολόγοι” δολοφόνοι πάντα είχαν τις περασμένες δεκαετίες ως “δαιμονικό” στόχο το “κεφάλαιο” και ειδικά την πλοιοκτησία, όπως αποκαλύφθηκε από τις γνωστές λίστες ονομάτων- στόχων των διαφόρων τρομοκρατικών οργανώσεων
Εντούτοις οι δηλώσεις του κ. Κικίλια ήταν κατά την άποψή μας άκαιρες, και βιαστικές. Ήταν ίσως και προκλητικές. Ο απλός αναγνώστης, ο τηλεθεατής κατάλαβε ότι ο θεσμικός φορέας εκπροσώπησης του εφοπλισμού και κάποιοι ευρέως γνωστοί πλοιοκτήτες αποτελούν στόχο τρομοκρατών μαζί με τον πρόεδρο του ΣΕΒ αλλά και τη κεντρική διοίκηση της Νέας Δημοκρατίας. Ειδικά η αναφορά του υπουργού στον πρόεδρο της ΕΕΕ υπήρξε όχι μόνο ακραία αλλά και… παράλογη αφού δεν υπήρξαν, όπως φαίνεται, σίγουρες ενδείξεις για πιθανό χτύπημα στο συγκεκριμένο πλοιοκτήτη και σημαντικότατο παράγοντα της ναυτιλιακής μας κοινότητας.
Και τι κατάφερε τελικά ο κ. Κικίλιας; Να προκαλέσει -και πάλι- ανησυχία στο χώρο της πλοιοκτησίας, να ξυπνήσει παλαιές και δυσάρεστες μνήμες δολοφονιών, εκβιασμών, προκηρύξεων και απαγωγών. Με τη νεανική και παρορμητική του διάθεση και με την ανάγκη να δημοσιοποιήσει την επιτυχία της ΕΛ. ΑΣ. ο υπουργός κατόρθωσε τελικά να “ομαδοποιήσει” ι πάλι τον εφοπλισμό με τη βιομηχανική επιχειρηματικότητα αλλά και… τη Νέα Δημοκρατία. Και πάλι δηλαδή η επιχειρηματικότητα και η κυβέρνηση αποτελούν από κοινού τον αιώνιο στόχο, τον δαίμονα προς εξάλειψη των τρομοκρατικών οργανώσεων.
Στο ίδιο μήκος κύματος οι επιχειρηματολογίες, στο πλαίσιο της συζήτησης για την «οικειοθελή οικονομική παροχή του εφοπλισμού», αν και υπήρξαν πολύτιμες για κάθε συντάκτη που παρακολουθεί τα θέματα, ίσως υπερέβησαν του μέτρου. Η πόλωση υπήρξε ακραία σε αυτά που ειπώθηκαν και κυρίως ακούστηκαν εντός και εκτός της Βουλής. Το γεγονός πάντως ότι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είτε από Δεξιά είτε από Αριστερά ψήφισαν κατά της τροπολογίας θα έπρεπε όλους να μας αφυπνίσει και να μας προβληματίσει.
Είναι γεγονός ότι η ναυτιλία διέρχεται παγκοσμίως μια εξαιρετικά ανήσυχη περίοδο. Οι νέες (πολυάριθμες) παραγγελίες, που αποτελούν προϊόν της υπερβολής και της άμετρης συμπεριφοράς κάποιων πλοιοκτητών στο πρόσφατο παρελθόν, θα είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη και ευημερία κυρίως των μικρών και μεσαίων Ελλήνων πλοιοκτητών. Επιπρόσθετα όμως το θέμα της φορολογίας δεν φαίνεται να έχει τελειώσει αλλά απλά αναβλήθηκε για επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο. Δεν πιστεύουμε μάλιστα ότι τόσο η νέα Δανή ευρωπαία Επίτροπος αρμόδια για θέματα ανταγωνισμού όσο και η κ. Μέρκελ αλλά και η κ. Λαγκάρντ θέλουν να προσπεράσουν με ευκολία το θέμα αυτό. Οπότε δεν είναι μόνο οι “εξτρεμιστές” βουλευτές της Αριστεράς ή της Δεξιάς στο ελληνικό κοινοβούλιο που θα ταράξουν τα νερά στο μέλλον. Είναι και η Τρόικα που πιθανώς να επιθυμήσει να ξαναφέρει το θέμα στο προσκήνιο.
Χωρίς ηρεμία και κυρίως χωρίς κοινωνική συνοχή και αποδοχή στον τόπο, αναρωτιόμαστε αν μπορεί ο Έλληνας πλοιοκτήτης να ξεπεράσει τους παγκόσμιους σκοπέλους που θα συναντά συχνά πυκνά πλέον μπροστά του. Αν η ελληνική πλοιοκτησία παραμένει στη γενέθλια γη της “από αγάπη προς την πατρίδα” τότε η παρούσα ανατρεπτική κατάσταση με το αβέβαιο οικονομικό, πολιτικό και κυρίως κοινωνικό μέλλον θα αποτελέσει τον αδύναμο κρίκο αυτού του επιχειρήματος.
Ο ελληνικός εφοπλισμός (στην πλειοψηφία του) και πολύ περισσότερο οι θεσμικοί φορείς εκπροσώπησής του, έχουν εδώ και λίγα χρόνια επιστρέψει στην επικοινωνιακή λογική του “λάθε βιώσας” δηλαδή της σεμνής και ελάχιστης δημόσιας έκθεσης και προβολής. Οι υπερβολικές -ίσως και προκλητικές- δημόσιες εμφανίσεις κάποιων πλοιοκτητών το περασμένο διάστημα δε συνάδουν με το γενικότερο κλίμα και κυρίως τη στρατηγική που έχουν επιλέξει οι θεσμικοί εκπρόσωποι του εφοπλισμού και οι “σοβαροί παίκτες” του κλάδου.
Είναι αλήθεια ότι στην αρχή, αυτή η “σιωπηλή” στάση δυσαρέστησε τους περισσότερους που αρθρογραφούν για θέματα ναυτιλίας. Μήπως όμως η απόσταση από την πολιτική ζωή -και κυρίως από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν- οι προσεκτικές δημόσιες δηλώσεις και κινήσεις αλλά και η μετρημένη κοινωνική ζωή, που πάντα πρέσβευαν οι παραδοσιακοί πλοιοκτήτες και αποτελούν την “εξάρτηση από το παρελθόν” της σημερινής εφοπλιστικής οικογένειας, έχει και πάλι νόημα;
