Σε όλο το Αιγαίο μαύρισε ο ουρανός από τη στάχτη των δασών του μυροβόλου νησιού, λίγες μέρες μετά τον δεκαπενταύγουστο. Κανένας ναυτέλληνας δεν παρέμεινε ασυγκίνητος από αυτό το βαρύ πένθος για το μεγάλο νησί της ναυτοσύνης. Και τελικά όλοι μιλούν για εμπρησμό ενώ πολλοί σπεύδουν ήδη να επιρρίψουν ευθύνες:
Φταίει το κράτος των Αθηνών που αδιαφορεί για την επαρχία, φταίνε οι τοπικοί αιρετοί άρχοντες που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, φταίνε οι επιχειρηματίες που παλεύουν μόνο για τα δικά τους συμφέροντα, φταίνε τα σώματα Aσφαλείας για την ανοργανωσιά τους;
Πάνω από τη στάχτη της Χίου … πολλοί φταίνε τελικά.
Και όμως αλλού είναι η ρίζα της καταστροφής: Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο ίδιος ο λαός της Χίου με υψηλότατο μορφωτικό αλλά και οικονομικό επίπεδο, ευλογημένος από τη γη της μαστίχας και του Κάμπου αλλά και την προίκα της ναυτοσύνης της δεν προνόησε για την προστασία των δασών του ίδιου του τόπου του. Σε μια κοινωνία όπου πάντα μας φταίνε οι άλλοι, ποτέ δεν κρίνουμε την αδυναμία μας να δρούμε και κυρίως να σχεδιάζουμε και να προνοούμε ως σύνολο.
Εμείς αναρωτιόμαστε γιατί σε ένα εύπορο νησί δεν υπήρχαν αρκετά μέσα δασοπυρόσβεσης για να προφτάσουμε το κακό;
Μας φταίει μόνο ο ράθυμος πολιτικός που δεν προνόησε, ο μεγαλοεπιχειρηματίας που δεν δώρισε και ο αξιωματικός που δεν συντόνισε; Εσύ απλέ ναυτικέ, φοιτητή, αγρότη, μικρέ επιχειρηματία τι έκανες σε συλλογικό επίπεδο για να προστατέψεις έναν μοναδικό τόπο που σε θρέφει όσοι λίγοι στην Ελλάδα;
Όλοι μαζί φταίμε που από μυροβόλο του Αιγαίου καταντήσαμε τη Χίο σήμερα την … καπνοδόχο του Αιγαίου.
Μαζί με τα δάση κάψαμε και πάλι τη συλλογικότητά μας. Και αν έπρεπε για κάποιον λόγο να δούμε περισσότερες παραιτήσεις πολιτικών σήμερα είναι διότι κανείς τους, ακόμα και σε μια τέτοια περίοδο δεν εμπνέει τον απλό πολίτη για συλλογική δράση και υπέρβαση του ατομικισμού του.
Ο Σκάπουλος
